Ανοιχτή συζήτηση με τον Ραούλ Ζιμπέκι

...με αφορμή την έκδοση στην Ελλάδα του βιβλίου του: «Αυτονομίες και Χειραφετήσεις: η Λατινική Αμερική σε κίνηση» .

afisa_zibechi
Ανέκαθεν τα κινήματα της Λατινικής Αμερικής υπήρξαν σημεία αναφοράς για τον υπόλοιπο κόσμο, τόσο σε περιόδους εξεγέρσεων, όσο και σε περιόδους «νηνεμίας» γιατί αποτελούν ελπιδοφόρα εργαστήρια συλλογικής δράσης, οργανωτικών και πρακτικών εγχειρημάτων και θεωρητικών αναζητήσεων. Μέσα στην πολυμορφία πολιτικής έκφρασης και δράσης που εκδηλώνεται τον τελευταίο καιρό στη Λατινική Αμερική, έχουν κατακτήσει σημαίνουσα θέση τα κινήματα των «από κάτω»: Ζαπατίστας, ιθαγενείς, πικετέρος, ακτήμονες, άστεγοι, περιθωριοποιημένοι κάτοικοι των πόλεων διεκδικούν ό,τι φαντάζει αδύνατον. Πρόκειται για κινήματα –ή, καλύτερα, για κοινωνίες «εν κινήσει», σύμφωνα με τη διατύπωση του Ραούλ Ζιμπέκι– που εξεγείρονται καθώς ωθούνται στο περιθώριο από ένα αδηφάγο σύστημα κυριαρχίας που σταδιακά επεκτείνεται σ’ ολόκληρο τον πλανήτη. Η εξέγερσή τους, άλλοτε ορατή, πολεμική, άλλοτε σιωπηλή και υπόγεια, ξεκινάει από την ανάγκη για επιβίωση, για να επεκταθεί στην αναζήτηση ενός κόσμου διαφορετικού, ενός κόσμου που πρέπει να επινοηθεί.

Ένας νέος κόσμος, με έντονα τα στοιχεία του πειραματισμού και της αβεβαιότητας, αναζητείται, δημιουργείται εδώ και τώρα∙ μέσα από διαδικασίες και μορφές οργάνωσης στις οποίες υπάρχουν εν σπέρματι τα χαρακτηριστικά μιας άλλης κοινωνίας, όπου έννοιες όπως η αυτονομία, η οριζοντιότητα, η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη, η αξιοπρέπεια έχουν ιδιαίτερο βάρος.

Ο Ραούλ Ζιμπέκι, με τη ματιά του στρατευμένου στο πλευρό αυτών των κινημάτων, προσεγγίζει τους αγώνες κοινωνικής χειραφέτησης και τις νέες μορφές οργάνωσης που οικοδομούν τα κινήματα των από κάτω και αναλύει τις καθημερινές κοινωνικές πρακτικές αυτοδιαχείρισης, την αξία των κοινωνικών δεσμών και την πολιτική κουλτούρα αυτών των «εν κινήσει» κοινωνιών.

Λίγα λόγια για το βιβλίο:

Η συλλογή δοκιμίων που απαρτίζουν το βιβλίο Αυτονομίες και Χειραφετήσεις αποτελεί μια απόπειρα χαρτογράφησης των κινημάτων των «από κάτω» της Λατινικής Αμερικής. Από τις κατειλημμένες εκτάσεις στις παρυφές των μεγαλουπόλεων της Χιλής, της Αργεντινής και του Περού, μέχρι τις αυτόνομες ζαπατιστικές περιοχές στο νοτιοανατολικό Μεξικό και τα απαλλοτριωμένα από τους αγρότες εδάφη στη Βραζιλία, ο συγγραφέας ανιχνεύει τα πολιτικά όρια μεταξύ αυτονομίας και ηγεμονίας, αντιπαραβάλει στους κάθετους και παραδοσιακούς τρόπους άσκησης της πολιτικής τις οριζόντιες μορφές που επινοούν τα κοινωνικά κινήματα σε όλο το μήκος και πλάτος της ηπείρου. Μέσα από αυτή τη διαδρομή φωτίζονται οι αθέατες πλευρές και οι υπόγειες διεργασίες των κινημάτων, αυτές ακριβώς που τους επιτρέπουν να επιβιώνουν και να αναπτύσσουν μορφές οργάνωσης που εμπεριέχουν σπέρματα μιας άλλης κοινωνίας.

Η μετάφραση του βιβλίου έγινε συλλογικά από την ομάδα έκδοσης του περιοδικού Αλάνα και τα έσοδα θα διατεθούν στους Αυτόνομους Δήμους των Ζαπατίστας.

Ομάδα ΑΛΑΝΑ (Αλληλεγγύη, Αντίσταση, Αξιοπρέπεια ...στις Αμερικές των κινημάτων)

Ζάχαρη από το κίνημα των Χωρίς Γη της Βραζιλίας στον Σπόρο

Μια νέα ζάχαρη βρίσκεται εδώ και μέρες στα ράφια του Σπόρου. Όχι μόνο επειδή είναι ακατέργαστη (με όλα δηλαδή τα θρεπτικά της συστατικά) και ιδανική για καφέ, γλυκά και ποτά. Ούτε επειδή είναι βιολογική και 100% από ζαχαροκάλαμο. Αλλά γιατί προέρχεται από το βραζιλιάνικο Κίνημα των Χωρίς Γη (MST), ένα από τα μεγαλύτερα αγροτικά και κοινωνικά κινήματα στον κόσμο, με τρία εκατομμύρια μέλη και 26 χρόνια ζωής.

Σε μια χώρα όπως η Βραζιλία, με απίστευτες κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες και τεράστια συγκέντρωση γης και πλούτου (το 1% του πληθυσμού κατέχει το μισό της καλλιεργήσιμης γης, το 60% των αγροτικών εκτάσεων παραμένει ακαλλιέργητο ενώ 4,5 εκατομμύρια οικογένειες δεν έχουν γη), το MST εφαρμόζει το γνωστό σύνθημα “κατάληψη, αντίσταση, παραγωγή” και επιβάλλει στην πράξη την πολυπόθητη αγροτική μεταρρύθμιση. Έως σήμερα έχει αποδώσει γη σε 500.000 οικογένειες και έχει φτιάξει χιλιάδες κέντρα υγείας και σχολεία με το δικό του εκπαιδευτικό σύστημα.

Στους οικισμούς του MST, στα απαλλοτριωμένα αγροκτήματα, η παραγωγή είναι ατομική, ανά οικογένειες ή, σε μερικές περιπτώσεις, συλλογική. Γίνεται με παραδοσιακά και οικολογικά μέσα και στόχο έχει την κάλυψη των τοπικών αναγκών και την επίτευξη της διατροφικής αυτάρκειας. Μία από τις περιπτώσεις συλλογικής παραγωγής είναι αυτή του συνεταιρισμού COPAVI, όπου παράγεται η ζάχαρη Quilombo.

Το 1993, 16 οικογένειες κατέλαβαν το πρώην τσιφλίκι Σάντα Μαρία στην πολιτεία Παρανά και άρχισαν να αποκαθιστούν το κατεστραμμένο από τη μονοκαλλιέργεια ζαχαροκάλαμου έδαφος. Έναν χρόνο αργότερα, η γη απαλλοτριώθηκε και ιδρύθηκε ο συνεταιρισμός που σήμερα αριθμεί 23 οικογένειες. Η γη, τα σπίτια, τα μέσα παραγωγής, τα προϊόντα που παράγονται και η υποδομή του συνεταιρισμού αποτελούν συλλογική ιδιοκτησία των μελών του. Η δουλειά χωρίζεται σε τομείς παραγωγής και οι πιο σημαντικές αποφάσεις λαμβάνονται στη Γενική Συνέλευση. Όχι τυχαία, μετά από 17 χρόνια συλλογικής ζωής και παραγωγής, ο συνεταιρισμός αυτός θεωρείται πρότυπο και αποτελεί σύμβολο του αγώνα των χωρίς γη στη Βραζιλία. Χωρίς χημικά, με αγροοικολογικές μεθόδους, παράγει μεγάλες ποσότητες γάλακτος, λαχανικών, οσπρίων, φρούτων, κασάσας, μελάσας, ζάχαρης, τα οποία πουλάει σε χαμηλή τιμή απευθείας σε καταναλωτές και σε αγορές της περιοχής (εκτός από την κασάσα και τώρα τη ζάχαρη που εξάγονται και στην Ευρώπη). Στον οικισμό υπάρχουν άλλοι δύο συνεταιρισμοί: ένας συνεταιρισμός μικρών παραγωγών, ο οποίος και συσκευάζει τη ζάχαρη του Σπόρου, και ένας συνεταιρισμός γυναικών.

Ακούγεται ουτοπικό, αλλά ο συνεταιρισμός COPAVI είναι υπαρκτός! Γι' αυτό και ο Σπόρος συνεργάστηκε με την ιταλική οργάνωση Ya Basta και εισήγαγαν από κοινού 10 τόνους ζάχαρη, οι οποίοι ταξίδεψαν από τη Βραζιλία στη Γένοβα και από εκεί στον Πειραιά. Και ονομάσαμε τη ζάχαρη Quilombo, όπως ονόμαζαν δηλαδή οι νέγροι σκλάβοι της Βραζιλίας τις ελεύθερες κοινότητες που δημιουργούσαν στα βάθη της ζούγκλας όταν δραπέτευαν από τις φυτείες των λευκών, και όπου ελεύθεροι πλέον οργάνωναν τη δική τους αυτόνομη ζωή.

Είναι η πρώτη φορά που συνεταιρισμός του MST εξάγει ζάχαρη. Ο Σπόρος διακινεί εδώ και χρόνια μάτε από το MST (ένα αφέψημα δημοφιλέστατο στη Νότια Αμερική και σε χώρες της Μέσης Ανατολής αλλά σχεδόν άγνωστο στη χώρα μας), γιατί ακριβώς θέλαμε να συνδεθούμε με τους παραγωγούς του που αγωνίζονται συλλογικά για να αλλάξουν τη ζωή τους.

Και κάτι τελευταίο: στις μέρες μας τεράστιες καλλιεργήσιμες και δασικές εκτάσεις εξαφανίζονται με τρομακτικό ρυθμό για να φυτευθούν στη θέση τους μεταλλαγμένα ζαχαροκάλαμα ή ζαχαρότευτλα με σκοπό την παραγωγή βιοαιθανόλης, γιατί κάποιοι θεωρούν ότι η γη δεν είναι για να τρέφει ανθρώπους αλλά αυτοκίνητα. Οι συνέπειες στη ζωή χιλιάδων αγροτών, στο περιβάλλον, το κλίμα, την παραγωγή, την επάρκεια και τις τιμές των τροφίμων είναι ανυπολόγιστες και ήδη ορατές σε όλον τον κόσμο. Με αυτά τα δεδομένα, η ζάχαρη ενός κινήματος που πρωτοστατεί στον αγώνα για την προώθηση της διατροφικής κυριαρχίας και ενάντια στη βιομηχανοποημένη γεωργία και την παραγωγή βιοκαυσίμων, είναι ακόμη πιο γλυκιά!

mst_etiketa

Περισσότερες πληροφορίες για την ιστορία και την οικονομία της ζάχαρης εδώ, και για το MST εδώ.

Ο "σπόρος" φυτρώνει και αλλού

1 1
[Φωτογραφίες από πρόσφατη εκδήλωση παρουσίαση του Συνεταιρισμού ΠΑράκαμψης ΜΕσαζόντων για τις δυνατότητες μιας συνεταιριστικής, οικολογικής και αλληλέγγυας οικονομίας στις 28/5/2010.]

Ύλη για ανεξάρτητη κυκλοφορία